Kaspar Hauser to postać historyczna. Nazywany był sierotą Europy. „Wilcze dziecko” wychowywane było bez kontaktu z ludźmi. Dzieciństwo spędził w samotności, zamknięty w małym pomieszczeniu. Jego jedyną zabawką był konik. Gdy, pewnego popołudnia, ku zaskoczeniu mieszkańców pojawia się niespodziewanie na placu w Norymberdze, powiedzieć potrafi tylko słowo „koń”. Potrafi się jeszcze podpisać.
Kaspar nie wie kim jest, nie zna ludzi, nic nie umie. Jest zdany na dobrą lub złą wolę społeczności, w której się pojawił. Czy mieszkańcy miasta ulitują się nad znajdą? Jakie będą jego losy? Czy uda mu się przetrwać w społecznej strukturze?
Przedstawiona w estetyce prostej ludowej opowieści przeniesionej w przeszłość, historia Kaspara
pokazuje jak zmienia się społeczna percepcja obcego, jak wpływa na decyzje i działania
społeczności. Jest to spektakl niezwykle współczesny i jakże „polski”.

Kaspar to spektakl plenerowy, grany w przestrzeni publicznej. Z tego powodu widzowie mają do niego bezpośredni i nieskrępowany dostęp. Często uczestniczą w montażu spektaklu zżywając się z zespołem i obserwując pracę, której efekt zobaczą podczas spektaklu. Dzięki temu budowana jest więź teatru z widzem od fundamentów.
Forma teatru plenerowego jest najbardziej dostępna i demokratyczna. W teatrze plenerowym spotykają się koneserzy teatru i niedoświadczeni widzowie, a publiczność tworzą przedstawiciele różnych pokoleń. Na dostępność i atrakcyjność widowisk plenerowych wpływa także fakt, że są one darmowe i prezentowane w miejscach "nieteatralnych", przyczyniając się niejednokrotnie do odkrywania na nowo pozornie znanych już miejsc. Wartością spektakli plenerowych jest budowanie i wzmacnianie poczucia wspólnoty w lokalnych społecznościach.

Premiera spektaklu zrealizowana została w ramach projektu Kaspar Machine współfinansowanego ze środków z Programu Kreatywna Europa Unii Europejskiej