Nie ma babci. Zawsze była, a teraz jej nie ma. Gdzie jest? Dokąd poszła? Czy wróci? Na te pytania próbuje odpowiedzieć mała dziewczynka – Wnuczka Swojej Babci. Na podobne pytanie próbowało już odpowiedzieć, albo (wcześniej czy później) stanie przed nim – każde z nas: małych i dużych.
Ludzie robią to od zawsze. Znikają. Są. A potem ich nie ma. Zostajemy bez nich: z pustką, której nie da się niczym wypełnić, ze wspomnieniami… Z czymś jeszcze?
Twórcy zapraszają nas do czarno-białego świata nieco groteskowych opowieści. Przyprawiają historię Wnuczki szczyptą horroru i humoru, żebyśmy próbowali się nauczyć oswajać to, co nieuniknione.

Pytania ostateczne
Zadajemy je sobie od zawsze: niezależnie od tego czy jesteśmy mali, czy duzi. I od zawsze nie znajdujemy zadowalających odpowiedzi. Kiedy tracimy naszych bliskich, szukamy ratunku w nauce, w religii, we wspomnieniach, pamiątkach, fotografiach... Wołamy na pomoc sztukę.
Twórcy spektaklu „Sztuka bez babci” mierzą się z pytaniami ostatecznymi w obecności dzieci. Nie udają, że tych pytań nie ma. Nie przekonują, że można od nich uciec. Nie twierdzą, że znaleźli jedyną prawdziwą odpowiedź. Za to pomagają choć trochę oswoić lęk, który towarzyszy nam wszystkim przez całe życie.
Z nutką pustki, nutką miłości, nutką nadziei i nutką czarnego humoru. Z wiarą, że można próbować znaleźć chociaż właściwe proporcje.

Spektakl powstał w koprodukcji Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu i Teatru Nowego im. T. Łomnickiego w Poznaniu.