Powiem wam, co mnie fascynuje: że nie potrafię o tym mówić. Moje słowa okazują się nieporadne, niezdarne. Język, którego używam, wydaje mi się nieadekwatny do mówienia o językach migowych i ogólniej, o świecie Głuchych.

Nie chcę być gołosłowny. Na dobry początek przeczytajcie parę truizmów z kolekcji Truizmy Jenny Holzer. Te zdania, pozornie proste jak cep, w kontekście języka migowego odjeżdżają w nowych kierunkach:

Słuchaj, kiedy twoje ciało mówi.
Ludzie, którzy nie pracują rękami to pasożyty.
Słowa zwykle nie wystarczają.
Opis jest ważniejszy, niż metafora.
Abstrakcja jest rodzajem dekadencji.
Jesteś odpowiedzialny za określenie, co rzeczy znaczą.

Jeden gest to rzecz o językach migowych. To spektakl o porozumiewaniu się ze światem – światem słyszących i światem innych Głuchych. Interesuje mnie tu komunikacja - przekazywanie (i wytwarzanie, przetwarzanie) wiedzy, emocji, kultury. Jeśli język określa rzeczywistość (Granice mojego języka są granicami mojego świata, jak to opisuje Wittgenstein), to czego możemy dowiedzieć się o świecie z języków Głuchych? Co w ich doświadczeniach komunikacji jest uniwersalne, a co – wyjątkowe? (I jakim cudem nikt z moich przyjaciół nie ma Głuchych przyjaciół?)