31 stycznia 2024 roku usiedliśmy wspólnie i zamiast czytać o wojnie, zaczęliśmy o niej rozmawiać. O Ukrainie. O byłej Jugosławii. Ale również o Irlandii Północnej. Ktoś wspomniał o Rosji i Finlandii. O krajach nadbałtyckich. O Izraelu. I o naszym strachu. Przecież co 80 lat musi wybuchnąć duża wojna światowa. Trump zapowiada paraliż NATO. Putin wyjaśnia historyczną przynależność Ukrainy do Rosji. Codziennie udaremniony jest atak terrorystyczny. Brzmi to strasznie. I dlatego warto nie zostać z tym samemu. Dobrze skonfrontować swój strach i swoją (nie)wiedzę. I wziąć udział w spotkaniu, spektaklu oraz lekcji.
Noblistka Swietłana Aleksijewicz napisała, że wojna nie ma w sobie nic z kobiety. Czyli wojna ma w sobie coś z mężczyzny. Albo precyzyjniej byłoby stwierdzić, że ma również coś z mężczyzny. Historia Guantanamo pokazuje jednak, że ma również dużo z kobiet. I nie można temu zaprzeczyć. Wszyscy widzieli kobiety znęcające się nad więźniami pod sztandarem wojny z terroryzmem. Ale wojna ma przede wszystkim dużo z polityki, gospodarki, demografii, religii. Można byłoby zapytać po co ludziom wojna, skoro przynosi ona cierpienie i ofiary. Ale to pytanie nie brzmi logicznie. Wojnę ludzie prowadzą od zawsze i zawsze będą prowadzić, bo po prostu nam się opłaca, bo przynosi też zwycięstwo. A jest ono tak przyjemne, że trudno sobie go odmówić. Każde zdanie o wojnie brzmi niedobrze. Ale nie da się zdań o wojnie wymazać. Są zapisane. Wydrukowane. Zdigitalizowane. Niektóre z nich przywołamy, żeby posłuchać (?), przypomnieć (?), przestrzec (?).
„Pokój. 12 lekcji na temat wojny” to spektakl surowy i przejmujący, ale niepozbawiony momentów ulgi i nadziei. To także okazja do zastanowienia się nad współczesnym światem i naszym miejscem w nim.